Vanmorgen moest ik om 10 uur bij de oogarts zijn. Dat betekende dus vroeg opstaan. (Ook al baalde ik) Maar gelukkig scheen de zon. ☀️ Al snel en was het warm. Vijf uur, begon mijn wekker te ratelen, maar nog even een uurtje om lekker te snoozen en rustig wakker te worden. Vaak helpt me dat al om een goede start van de dag te hebben. Douchen, aankleden en ontbijten. Als ik er maar voor zorgde dat ik tegen negenen startklaar was, want toen stond de taxi voor de deur. De lucht was helderblauw, geen wolkendek. Dus genoeg oom mijn aandacht op te vestigen tijdens het rijden en de voorbij denderende vrachtwagens kon ontzien. Die strakblauwe lucht gaf me minder prikkels.☀️
Eenmaal daar aangekomen, hoefde ik me niet te haasten en ging rustig naar de juiste wachtkamer. Maar toen ik deze in het vizier had, schrok ik best. Het zat daar tjokvol! ?? De wachtkamer was middenin het gangpad, met links én rechts de spreek-/onderzoekskamers en natuurlijk allerlei “overstekend wild” tussen die kamers, wachtkamer en gewoon door het gangpad. ‘Maar ach, die 10 minuutjes gaan me best wel lukken.’ ? Alhoewel ik best wel beter wist, want bij de oogarts kan het altijd uitlopen. Het werd maar later en later op de klok. ???? Mijn batterij raakte langzaamaan leeg, gewoon door het wachten, genoeg prikkels naast me en tegenover me. En natuurlijk het focussen, dat ik ondertussen heel misschien mijn naam ergens hoorde. ? Ik hou van een planning en dat soort dingen
Eindelijk, iets na half 12. Mijn oog was aan de beterende hand. ?? Gelukkig, want door dat wazig zien, rood oog en -soort van- vliesje over mijn oogbol, maakte ik me een tijd geleden ernstig zorgen over eventuele glaucoom (blindheid) welke bij Neurofibromatose vaker voorkomt. ? Door de medicijnen van een paar weken geleden, is er best wel verbetering opgetreden en maakte ik me dus zorgen om niets. Dat is een fijne meevaller! ?
Bijna half 1, toen mocht ik naar huis. Ik snap natuurlijk best dat die artsen er niet voor mij alleen zijn en dat ik niet kan vragen om een lege wachtkamer, zonder kibbelende mensen en jengelende kinderen, maar tóch was het best zwaar zelfs het feit dat ik iemand met me mee had genomen, was eigenlijk best irritant en vermoeiend ik moest ook die persoon min of meer in de gaten houden, interactie en gewoon het samenzijn. De dingen zelf en alleen doen -wanneer het tenminste kan- heeft nog altijd mijn voorkeur
Tegen 14.00 uur was ik weer thuis en ben ik gelijk op bed gaan liggen. Mijn rug deed zo’n zeer, door alle drempels en het schudden van de taxi. Maar daarna even de zon in, die nu nog lekker schijnt en met 24 graden best lekker aanvoelt. Even mijn batterij opladen, energie verzamelen voor morgen: de jaarlijkse MRI-scan. (Ondanks dat ik weet hoe belangrijk het is om voldoende rustmomenten in te plannen, lukt het me nog steeds niet en geef ik té vaak toe in alles.) Vroeger maakte ik me er niet zo druk om, dat ik zo’n MRI onderzoek had en dacht dat ik genezen was. Ik was immers geopereerd, dus alles was opgelost. ☺️ Maar sinds ik gediagnostiseerd ben, is dat heel anders en zijn dit elk jaar opnieuw de meest moeilijke weken. Nu maar hopen dat er niemand belt, tot de datum van de uitslag. ?
