Afgelopen week was het welkomstfeestje voor John en Enrico. Terug van hun 14-daagde fietstocht van Nederland naar het zuiden van Spanje. Begrijp me niet verkeerd, want het was en enorm gezellige avond, leuk en mooi dat er zoveel mensen geïnteresseerd zijn en erbij waren. Maar aangezien deze website en blogs over mijzelf gaan, wil ik je laten weten wat voor een effect juist die paar uurtjes op mij hadden.
Mijn gezichtsuitdrukking is vaak nogal mogelijk te lezen en te doorgronden. In ontspannen houding, kijk ik nogal nors, tenminste dat hoor ik vaak. Vanaf het moment dat ik uit de auto kwam, deed ik mijn best om een glimlach op te zetten naar iedereen. Om zo goed mogelijk te laten zien dat ik vrolijk was en enorm blij dat John en Enrico weer samen en heelhuids terug waren. Ook overigens, omdat er een foto-/videocamera stond opgesteld. Ik moet tóch wel een beetje leuk overkomen op beeld
Het krioelde van de mensen en ineens liep en sprak iedereen door elkaar heen, alsof het een spel was van wie het meest enthousiaste en grootse volume had. Mensen kwamen naar me toe, ik kon ze echt niet altijd verstaan door al die rumoer op de achtergrond. En ook nog eens het zien voorbijflitsen en horen van auto’s aan de overkant van de weg. Ik kan altijd maareen beperkt geluid horen, meer dan dat lukt me niet. Net als een gesprek voeren aan de keukentafel, met het geluid van de radio of tv op de achtergrond. Ik knikte vaak “ja” afgewisseld met “nee” schudden, in de hoop dat ik dan toevallig het juiste antwoord gaf. Maar ja, meer dan die 2 woorden, komt er zo onderhand niet meer uit bij mij.
Soms wordt er in het algemeen wel eens gevraagd: “wat zou je liever zijn; doof of blind?” Nou dat is al een héél dilemma op zich. Maar wat nou als je van de ene op de andere dag je stem kwijt bent? (hoe minimaal het geluid inmiddels ook al wel was geworden.)
Terug in de achtertuin ging het wat beter, geen voorbijrazend verkeer of andere hectiek. Hoewel vanavond vanzelfsprekend de aandacht lag bij de fietsers, kwamen er mensen naar me toe voor een praatje. Heel erg leuk natuurlijk, want ik zou het niet fijn vinden als men me zou negeren alsof ik er niet eens was. Er werden me dingen verteld, soms serieuze dingen, waarop ik wilde reageren. Ik had zoveel in mijn hoofd, maar daar bleef het ook.
Ik kon natuurlijk ook wel een heel verhaal gaan vertellen (fluisteren), maar de kans was groot dat men dit dan niet zou verstaan of mogelijk om een herhaling zou vragen, waarmee ik nogmaals naar een beetje adem zou moeten happen en mijn best extra zou gaan doen. Het is zo balen; een heel verhaal zit er in mijn hoofd, meestal een reactie met voldoende humor. Maar dat gaat niet meer. Ik baal ervan en raak er maar niet aan gewend dat ik niet meer kan praten. Als mensen iets tegen me zeggen, is de handigste en snelste manier om ‘ja’ te knikken of ‘nee’ te schudden. Of gebaren maken, die men dan hopelijk wel snapt en er zelf een verhaaltje rondomheen kan breien
Na een kleine 2 uurtjes wilde ik naar huis. Ik voelde pijn in mijn kaken, alsof ze bijma niet meer terug te brengen waren naar een ontspannen gezicht. Mijn ogen vermoeid van alle indrukken en in mijn hoofd draaide alles. 21.17u, tijd om te gaan slapen.