Om 9.30u lag ik gisteren al op die harde scantafel van de MRI, dat was wel heel anders dan een zondagmorgen welke ik gewend ben. Ik zag er best wel tegenop; Want hoe gemakkelijk me zoiets vroeger afging, hoe lastiger het sinds een paar jaar elke keer opnieuw wordt.

Voor de zekerheid had ik hier thuis alvast maar een pijnstiller ingenomen, wellicht kon die me wat verlichting geven. Maar na zo’n taxirit en gehobbel door kleine mstraatjes en over -niet te vermijden- gaten in het wegdek of verkeersdrempels. was daar nog maar weinig sprake van. Ik was net op tijd, zelfs in het weekend is het in een ziekenhuis net zo druk als anders en is het best druk in het centrale gangpad. Ik was gegaan zonder iemand anders bij me. Best saai misschien, maar voor mij juist niet. Ik kon nu mijn eigen dingen doen en hoefde geen rekening te houden met iemand om me heen, die misschien  af en toe iets zou zeggen of gewoon mijn aandacht vroeg.

Voor zo’n onderzoek moet ik altijd een formulier invullen met persoonlijke gegevens, zoals lengte en gewicht. Daarop kunnen zij dan de hoeveelheid contrastvloeistof afmeten. Contrastvloeistof is nodig om bepaalde zenuwen en bloedvaten juist nòg beter zichtbaar te maken op de röntgenfoto’s. Gelukkig was het infuus nu eens met 1 poging gezet  het is niet dat ik bang ben voor naalden of iets dergelijks, juist niet. Maar aangezien mijn bloedvaten al zo vaak zijn aangeprikt, dat ze nu dus juist moeilijk te traceren zijn, komt het erg vaak voor dat men een stuk of 3 pogingen moet doen voordat het eindelijk in het juiste bloedvat zit

En dan..anderhalf uur lang stilliggen. Geen metalen dingen in de buurt van dat apparaat, dus mijn bril en hoortoestel moest ik achterlaten in de kleedkamer. Ik ging op mijn rug liggen, kreeg een kap over mijn hals en gezicht, zodat bewegen onmogelijk was. Gelukkig zat er een spiegeltje op bevestigt, waardoor een patiënt niet door heeft dat die in zo’n claustrofobisch smalle tunnel ligt. Ook kreeg ik nog een hoofdtelefoon over mijn oren; voor het dempen van de MRI-herrie en ondertussen de muziek op de radio, waar ik dan van kon genieten. Alhoewel, mijn hoortoestel mistte ik, maar ze bedoelde het goed, dus ik vond het prima. Hetgeen wat ik hoorde was het verwachte geluid van de scan: minutenlang een kopieerapparaat op vol volume, een vliegtuig wat overvloog, of juist een drilboor welke ook nog eens bewegingen van het apparaat veroorzaakte. Maar al snel leek het mis te gaan; kramp in mijn been en rug. Ik hoopte dat de radioloog het niet zou zien en onverstoord nog even door kon gaan met foto’s maken.

Tot twee keer toe kwamen Wendy en haar collega naar me toe, om me even overeind te helpen en mijn spieren heel even rust hadden. Tóch moesten ze daarna nog even doorgaan met het onderzoek en uiteindelijk heeft het me gewoon twee uur gekost, met vallen en opstaan.

Inmiddels is het maandagmorgen: pijn in heel mijn rug  Nu nog zo’n 2 weekjes wachten tot de uitslag. Wat zal het antwoord zijn? Of liever gezegd, waar is nu weer iets zichtbaar gegroeid? Want dat is een ding dat eigenlijk toch wel zeker is.

Maar ik ben natuurlijk heel erg lij met de opkomst van www.stichtingkitty.nl die dat voor de toekomst helpt op te lossen voor iedereen.