Het is vaak lastig te begrijpen, voor gezonde mensen, hoe iemand als ik zich voelt na (zeer lichte) vermoeidheid. Daarom dit gedicht, in de hoop dat het je tot nadenken zet.

Het voelt als een griep;
Een zwaar en pijnlijk lijf, spierpijn, geen kracht in je spieren, bibberen, een bonzend hoofd, buikpijn, gevoelige keel en snel koud.

Het voelt alsof je flink aangeschoten bent;
Niet helder na kunnen denken, emotioneler zijn dan anders, normaal bewegen is een grote uitdaging, niet op de juiste woorden kunnen komen, alles uit je handen laten vallen of juist omgooien.

Het voelt als je ergste kater;
Niet vooruit te branden, barstende koppijn, totaal geen energie om iets te ondernemen, misselijk, geen eetlust, even geen behoefte aan gezelschap, nauwelijks licht en geluid kunnen verdragen.

Het voelt alsof je net je eerste marathon uit hebt gelopen;
Brandende spieren, een hoge hartslag, volledig buiten adem, zweten, geen kracht meer hebben om nog iets te ondernemen, ook al heb je genoeg adrenaline of mentale kracht.

En dit voel ik meestal allemaal tegelijkertijd. Het grote verschil met een gezond persoon is;
Ik heb geen griep.
Ik heb niet teveel gedronken.
Ik heb geen kater.
Ik heb niet net mijn eerste marathon uitgelopen.

De ellende begint soms al bij het opstaan en verergert met elke activiteit. Elke dag een boodschap, even naar de markt, gezellig op een terrasje of zelfs een doodgewone verjaardag. Pijnstillers helpen niet (zorgen er alleen voor dat ik mijn grens niet voel). De pijn en vermoeidheid gaan niet weg als ik ontspan, de verzuring en verkramping in mijn spieren houdt uren en soms zelf dagen aan en slapen verandert weinig tot niks aan de uitputting.

Waarom ik dan toch zo optimistisch ben? Omdat ik kan kiezen; me hele dagen hondsberoerd en ellendig voelen, of me hele dagen hondsberoerd voelen én genieten, gelukkig zijn en plezier hebben. Ik kies voor de tweede optie. Dit lukt me niet elk moment van de dag, maar toch zéker elke dag een moment!