Steeds vaker merk ik dat ik last krijg van mijn korte termijn geheugen, ik merk het aan kleine dingetjes. Boodschappen die ik me in de supermarkt niet meer weet te herinneren, gesprekken waarvan ik belangrijke details ben vergeten. Of gewone dingen waarvan ik op het ene moment denk dat ik ze even op moet schrijven, maar tegen de tijd dat ik een pen heb gevonden ben ik alweer vergeten wat ik eigenlijk moest opschrijven. Dit wordt vaak vergeleken met het mechanisme van een koelkast; deur open, lampje aan. Maar doe je de deur dicht! dan is de lamp weer uit en weet je het niet meer. 🙁

Dit heb ik ook met het herkennen van mensen; Familie en mensen die ik vaak genoeg zie of met een uitgesproken gezicht, blijf ik wel herkennen. Maar personen die ik maar eens in de zoveel tijd tegenkom, ken ik vaak niet meer terug. Vervelend en een tikkeltje gênant is dat soms ook wel, want ooit ga ik mensen kennelijk voorbij zonder te groeten of een praatje te maken. Dit is heus niet verkeerd bedoeld, maar puur omdat ik dan niet eens meer het gezicht bij de juiste naam -of andersom- kan plaatsen.

Gelukkig heb ik hier dan wel iets op gevonden; Telkens als me zoiets overkomt en iemand me aanspreekt, zeg ik tegelijkertijd dat ze het me niet kwalijk moeten nemen en probeer ik ze uit te leggen hoe het komt dat ik ze niet aansprak. Ook zeg ik dat het zelfs wel eens voorkomt dat ik zo gefocust ben op de omgeving en het verkeer, dat ik mensen over het hoofd zie. Daarom zou het fijn zijn als ze me in het vervolg zelf willen aanspreken, hoe eentonig dat ook klinkt. Ook heb ik altijd een notietieblok of mijn telefoon bij de hand. Zodra ik me iets bedenk qua boodschappen of wat dan ook, kan ik het meteen opschrijven. Dat maakt het een stuk makkelijker. En natuurlijk zijn kruiswoordpuzzels of andere denkspelletjes elke dag wel even goed om te doen, om de hersenen trainen. 🙂