beperkingen

Die traplift komt er gewoon!

Posted on by Kitty

Omdat vorige week bleek dat ik geen traplift namens de gemeente zou krijgen, zijn mijn ergotherapeut en ik tóch maar eens zelf op internet gaan rondneuzen. Want het is natuurlijk een feit dat ik gewoon weer naar boven wil kunnen gaan, wanneer ik dat zelf wil. En niet dat ik, zoals werd gezegd, andere mensen om de zoveel tijd spullen laat halen of terugbrengen.

Jeetje wat zijn die dingen duur! Ergens rond de € 10.000,- ligt  de nieuwprijs van zo’n lift. Er zijn er ook genoeg te vinden op Marktplaats. Tweedehands en dien je dus zelf te monteren. Er leuk, maar ik vind het toch ergens ook wel belangrijk dat dit op een veilige manier gebeurt en ik dus niet een keer onderaan de trap hang te bungelen. 😉

Maar na een paar uur googelen had ik een professionele trapliften leverancier gevonden, Telepatisch, want ik kreeg een mailtje van Hanneke, dat ook zij een leverancier voor tweedehands liften en een betaalbare prijs  had gevonden -dezelfde dus-. 😉 😛

Die week erna, stond de vertegenwoordiger bij me op de stoep, om mijn trappengat te bekijken en op te meten. Geen enkele trap is vrijwel hetzelfde, dus een traplift en -rails zijn puur maatwerk. (Vandaar het kostenplaatje bij een nieuwe lift) 😀

Alles werd uitvoerig opgemeten en er werden foto’s gemaakt. Een lift uitgekozen en datum voor de montage gepland. Helaas komt er de vakantietijd nu tussendoor, maar over een maand sjees ik weer naar boven en terug 😀 😉 😛

Because some things never change..and some things do 😀

 

Even naar een verjaardag

Posted on by Kitty

Ik moet naar een verjaardag. Gelukkig is het vandaag mooi weer en kan ik dus lekker zelf daarheen gaan met mijn elektrische rolstoel. 😀 Ik vind het wel erg lief aangeboden als iemand me wil komen ophalen, maar natuurlijk ga ik het liefst zelf met mijn rolstoel. Dan hoef ik tenminste niet steeds alle onvoorziene bewegingen te maken. Dat scheelt écht wel veel in mijn energie, hoofd en de rest van mijn lichaam. En natuurlijk is dat nog een stukje zelfstandigheid, wat ook weer belangrijk is voor me. Misschien doe en wil ik juist teveel -ondanks mijn beperkingen-, maar ik probeer het wel! 😉

Na 2 uurtjes intensief kletsen en luisteren, vond ik het wel weer genoeg en tijd om weer naar huis te gaan. Ik vond het mooi geweest en ik kon lekker op mijn gemak naar huis tuffen voor het écht donker werd. Ook het verkeer is soms erg druk aan mijn hoofd, maar wanneer het weer het toelaat, dan neem ik daar gerust de tijd voor. Er is immers niks fijner dan de buitenlucht.

Even pauze inlassen hoor

Posted on by Kitty

 

Ik was 20 jaar en had nog een heel leven voor me, vond ik. In de zomermaanden ben ik voor het eerst in mijn eigen huis gaan wonen. Lekker zelfstandig zijn en zorgen voor mijn kado; een hondje. Niets stond me nog in de weg. Nou ja, een paar beperkingen en een medisch verleden, maar dat was geweest en het kon nu gewoon allemaal niet meer misgaan, dacht ik.

Ik besloot daarom te breken met het ziekenhuiscontact. Een beetje naïef misschien, maar ik wilde nu eens leven zoals een ander dat ook kon en dus niet elk half jaar in het ongewisse blijven zitten met van die onderzoeken en controles die veelal nergens op uitwijzen. In goed overleg met mijn neurochirurg gaf hij me toestemming hiertoe en grotendeels ook gelijk. ‘Je moet uit je leven halen wat er in zit en doen wat jijzelf wilt.’

Het deed me erg goed en op het moment dat ik die dag het ziekenhuis verliet, voelde ik me zo vrij als een vogel, serieus. Het was net alsof een groot deel van mijn beperkingen van me afviel en mijn leven nú pas begon.

Het werd zomer, vakantie, een eigen optrekje, werk, een hond en me vooral geen zorgen hoeven te maken over andere dingen.